Σχόλια για τις 2 προτάσεις για την ΠΦΥ:
- θεσμός του οικογενειακού ιατρού
Κάθε άνθρωπος έχει γνώση που θα προστρέξει σε περίπτωση που νιώσει κάποιο σύμπτωμα για το οποίο πιστεύει ότι χρειάζεται φροντίδα (episode of care). Αυτός είναι ο "έμπιστος ιατρός". Μπορεί να έχει την μορφή ιατρικής μονάδας ή συγκεκριμένου ιατρού. Ο θεσμός του οικογενειακού ιατρού με την επιλογή συγκεκριμένου ιατρού προσθέτει την συνέχιση στην φροντίδα υγείας και δημιουργεί μια σχέση εμπιστοσύνης στη σχέση γιατρού-ασθενή. Η γραφειοκρατική καταγραφή μέσα σε ένα ηλεκτρονικό φάκελο υγείας για να είναι δυνατή η εναλλαγή γιατρών σε οκτάωρα είναι οικτρό υποκατάστατο. Αντίθετα η αξιοποίηση του ηλεκτρονικού φακέλου για την άμεση ανταλλαγή πληροφορίας μεταξύ οικογενειακού ιατρού και εργαστηρίων-ειδικών-2βάθμιας φροντίδας είναι η βέλτιστη πράξη σήμερα σε άλλες χώρες.
Συμπερασματικά, ο "οικογενειακός-προσωπικός" ιατρός υπάρχει σήμερα σε κάθε πολίτη άσχετα πως δεν είναι θεσμοθετημένος στους νόμους και στο μυαλό των συντακτών των δύο προτάσεων. Το θέμα είναι πως μπορεί να θεσμοθετηθεί σωστά και δοθούν κίνητρα για σωστούς οικογενειακούς ιατρούς που θα εμπιστευτεί ο πολίτης.

- Περί ΠΦΥ στα αστικά κέντρα
Ένας από τους μεγαλύτερους στρουθοκαμηλισμούς είναι να μην θέλουν να δουν ότι η ΠΦΥ πρακτικά παρέχεται στα αστικά κέντρα από ιδιώτες (είτε μονάδες είτε πρόσωπα) και τα Επείγοντα των νοσοκομείων. Η συμμετοχή των μονάδων του ΕΟΠΥΥ είναι απλά αστεία και η πρόσφατη μελέτη του Κυριόπουλου απλά το επιβεβαιώνει. Ακόμη και στην νομοθεσία, το ποιος παρέχει την ΠΦΥ είναι ανέκδοτο. Αν σκεφτεί κανείς ότι τα αστικά κέντρα έχουν το 70% του πληθυσμού, η απουσία της στην αποτύπωση των δύο μελετών μηδενίζει και την αξιοπιστία τους. Όποιος διαφωνεί μπορεί να εξηγήσει ίσως πως βγαίνει το 51% της δαπάνης υγείας στην Ελλάδα να είναι από την τσέπη του ασθενή.

- Σχετικά με τον αριθμό κατοίκων ανά οικογενειακό ιατρό:
Μόνο 3 χώρες (στοιχεία 2006) έχουν 1 γιατρό/2000 κατοίκους (Ελβετία/Ιρλανδία/Ολλανδία) με το μέσο όρο να είναι 1 γιατρός ανά 1400 κατοίκους όπου βρίσκεται και η Μ. Βρετανία με το σκληρό gatekeeping. Αν αναζητήσει τι γίνεται στις 3 παραπάνω χώρες θα δει ότι ο νοσηλευτής έχει ένα πολύ έντονο ρόλο: συνταγογραφεί χρόνιες επαναληπτικές αγωγές, κάνει triage, κάνει εκπαίδευση ασθενών και χίλια-δυο άλλα που στην Ελλάδα είναι κοινωνικώς αποδεκτά μόνο από το γιατρό. Σαφώς και πρέπει να περάσουμε σε ένα πιο ολιστικό μοντέλο με επιπλέον επαγγέλματα υγείας αλλά αυτό άμεσα δεν γίνεται ακόμη και λόγω έλλειψης αυτών των επαγγελμάτων σε επαρκή αριθμό. Αν λάβουμε υπόψιν και τις προληπτικές πράξεις της πρότασης Σουλιώτη τα 5λεπτα/κάτοικο αυξάνονται ραγδαία.....
Συνεπώς, η όποια πρόταση απαιτεί αριθμό ασθενών πάνω από 1600 ανά γιατρό απλά είναι κοροϊδία για τον έλληνα πολίτη. Εάν τα χρήματα δεν επαρκούν για ποιοτική δουλειά τότε γιατί θα συντηρούμε απρόσωπα "κέντρα υγείας" αμφιβόλου ποιότητας με τεράστια κόστη λειτουργίας; Μια πολύ καλή ιδέα, είναι να αφήσουν το σύστημα ανοικτό, να μπορεί κάθε γιατρός να κάνει αίτηση και να μπει στο σύστημα και εάν δεν συμπληρώνει τον κατώτερο αριθμό ασθενών με αυτούς που τον δήλωσαν, να κάνει εφημερίες στη μονάδα ΠΦΥ, τόσο περισσότερες όσο λιγότεροι ασθενείς τον έχουν δηλωμένο. Έτσι, ένα νέος γιατρός μπορεί να μπει στο σύστημα και μέχρι να μαζέψει αρκετούς ασθενείς κάνει εφημερίες. Το ίδιο ισχύει και για ένα γιατρό που οι ασθενείς δεν τον επιλέγουν. Εδώ ίσως τεθεί και θέμα ελέγχου ή εκπαίδευσης. Τέλος το 8ωρο δεν μπορεί με τίποτα να λειτουργήσει με τέτοια ροή ασθενών που θα υπάρχει.

-Περί κέντρων υγείας-μονάδων υγείας
Το μεγάλο πρόβλημα και των δύο επιτροπών είναι ότι δεν έχουν καταλάβει πως δεν μπορεί να λειτουργήσει ένας ιατρός αμοιβόμενος με μισθό σε δημόσια μονάδα σε ένα capitation σύστημα. Ας υποθέσουμε ότι εγώ είμαι ιατρός του ΕΣΥ ή μονάδας του ΕΟΠΥΥ και τώρα με βάζουν οικογενειακό ιατρό σε δημόσια μονάδα ΠΦΥ και μετά από 6 μήνες έχω βρεθεί να με έχουν επιλέξει 600 ασθενείς, εγώ τι μισθό θα πάρω; Εάν ο ασθενής επιλέγει μονάδα υγείας αντί για οικογενειακό ιατρό, τότε για τι οικογενειακό μιλάμε; Επίσης, είναι δυνατόν να πληρώνεται το ίδιο ο γιατρός της μονάδας με τον ιδιώτη που βάζει ιατρείο, εξοπλισμό, λοιπό προσωπικό, αστική ευθύνη; Δεν βλέπω γιατί θέλουν να κρατάνε πανάκριβες σε κόστος λειτουργίας μονάδες που θα θέλουν και εργαστήρια, δίπλα στα νοσοκομεία και να μην δώσουν αυτά τα χρήματα σε γιατρούς και να έχουν απαιτήσεις οικογενειακού ιατρού και όχι κοροϊδίες. Και τους νυν μόνιμους γιατρούς του ΕΟΠΥΥ μπορούν να τους κάνουν οικογενειακούς ιατρούς με το μοντέλο που είχαν χρόνια τώρα πιλοτικά (από το 1960) (το 95% έχει ήδη ιδιωτικό ιατρείο) και όποιος δεν θέλει στα επείγοντα στο ΕΣΥ. Αυτά για τις αστικές περιοχές με νοσοκομείο δίπλα, σε αγροτικές περιοχές δεν νομίζω ότι χρειάζεται να κάνουν πολλές αλλαγές. Ίσως η βασική αλλαγή είναι η κατάργηση των μικροβιολογικών εργαστηρίων (με μεταφορά των δειγμάτων αίματος-οικονομίες κλίμακος) και η επέκταση της τηλειατρικής. Αρκεί ένας αιματολογικός αναλυτής και ελάχιστες εξετάσεις επειγόντων με ξηρή χημεία για τα επείγοντα σε αγροτικό κέντρο υγείας. Επίσης, εκεί απλά πρέπει να αρχίσει να μετριέται το έργο που κάνει ο καθένας και ίσως η δήλωση του γιατρού που εμπιστεύεται ο ασθενής είναι καλή ιδέα. Και όποιος δεν συμπληρώνει ασθενείς στην πόλη, αποκτά εφημερίες στα κέντρα υγείας.

- Περί gatekeeping ή gateopening
Στην πρόταση Σουλιώτη ο οικογενειακός ιατρός είναι δικαίωμα και δεν απαιτείται παραπομπή (υπάρχει όμως το οικονομικό όφελος ότι ο ασθενής μπορεί να γλιτώνει τα 5 ή 25 ευρώ σε εξετάση/εισαγωγή αντίστοιχα). Στην πρόταση της ομάδας υγείας απαιτείται υποχρεωτικά παραπομπή, ποιος όμως εμποδίζει τον ασθενή να περάσει με δική του δαπάνη και από ένα ιδιώτη ειδικό ιατρό; Τελικά και τα δύο υποστηρίζουν χαλαρό gatekeeping. Σκληρό gatekeeping είναι το βρετανικό μοντέλο, όπου μόνο ο οικογενειακός ιατρός έχει δικό του προϋπολογισμό για τους ασθενείς του για φάρμακα/παραπεμπτικά και είναι στην δική του επιστημονική ευχέρεια εάν θα ακολουθήσει ή όχι τις συστάσεις των ειδικών γιατρών. Στο Βρετανικό μοντέλο θα έχεις σημαντική εξοικονόμηση χρημάτων, στις προτάσεις που δόθηκαν έχεις υπηρεσίες υγείας για τους φτωχούς και όσους δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά μια πληρωμή επίσκεψης σε ειδικό. Και ένας πχ οικογενειακός καρδιολόγος στην πρόταση Σουλιώτη (άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία) τι ρόλο έχει εκτός από ασθενείς τελικού σταδίου; Μήπως πρέπει αντί να βάζουμε ειδικότητες που δεν χρειάζονται να σκεφτούμε την δημιουργία γηριατρικών κέντρων και θέσπιση της ειδικότητας του γηρίατρου;

- Περί ΥΠε στις δύο μελέτες
Στην πρόταση Σουλιώτη προτείνεται η μετάθεση του προϋπολογισμού στις ΥΠε, και οι ΥΠε να μοιράζουν το προϋπολογισμό σε ΠΦΥ και Νοσοκομεία.΄Η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι η πρακτική των ΥΠε ήταν να διοχετεύουν τα χρήματα στα νοσοκομεία και να αδιαφορούν παντελώς για την λειτουργία των ΚΥ που ήταν η ΠΦΥ στο πλαίσιο ευθύνης τους. Θα έχουν τα νοσοκομεία ξεχωριστό προϋπολογισμό από την ΠΦΥ ή θα κατανέμει τα χρήματα του προϋπολογισμού της κατά το δοκούν η εκάστοτε ΥΠε;  Και ας υποθέσουμε ότι ο ΕΟΠΥΥ θέτει προδιαγραφές και αγοράζει υπηρεσίες υγείας. Είναι υποχρεωμένος να αγοράσει από τις ΥΠε; Εάν ναι, δεν είναι σπατάλη εάν μπορεί να μπορεί να αγοράσει από αλλού τις ίδιες υπηρεσίες φτηνότερα; Αν πρέπει να αγοράζει υποχρεωτικά από τις ΥΠε τότε ποιος είναι ο ανταγωνισμός που δικαιολογεί τη ύπαρξη του; Έτσι κι αλλιώς μόνο ο ΟΑΕΕ και το ΙΚΑ θα μας μείνουν σε λίγο, τι νόημα έχει η ύπαρξη του ΕΟΠΥΥ; Η ΥΠε θα πρέπει να έχει ρόλο παρόχου και να ανταγωνίζεται τους ιδιωτικούς παρόχους εάν θέλουμε βελτίωση της ποιότητας και μείωσης του κόστους. Αυτό σημαίνει κλειστός προϋπολογισμός μονάδας και πληρωμή της από τον ΕΟΠΥΥ μόνο. Εάν μια ιδιωτική μονάδα group practice παρέχει 16ωρη ή 24ωρη κάλυψη με γιατρούς θα έχει τα ίδια χρήματα με την δημόσια μονάδα πΦΥ; Εάν παρέχεται εκπαιδευτικό (πχ ειδικευόμενους) ή ερευνητικό έργο αυτό πρέπει να είναι ξεχωριστό έσοδο στον προϋπολογισμό της.
 
- Η δήλωση του κ. Πατούλη για τον οικογενειακό ιατρό όπως ορθώς σχολιάστηκε από συνάδελφο ιατρό
Το λάθος δεν είναι τόσο το πως ορίζει (μέσα σε πανικό) τον οικογενειακό ιατρό. Αλλά το ότι θεωρεί a priori δεδομένο τον "αποκλεισμό" των άγονων-παραμεθόριων περιοχών από την "εξειδικευμένη ιατρική" χωρίζοντας άθελα του τους πολίτες σε 2 κατηγορίες (μεγαλοαστούς και μη) και καταστρατηγώντας το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα για ισονομία και ίση μεταχείριση των πολιτών. Αντί λοιπόν να διεκδικήσει τις απαραίτητες και αναγκαίες (σύμφωνα με την ανακοίνωση πάντα) ιατρικές "εξειδικεύσεις"  σε πληθυσμούς ευαίσθητους ή καθολικά (όπως θα ήταν λογικό μετά την επιχειρηματολογία του) τις θεωρεί τελικά δεδομένες και αναγκαίες ΜΟΝΟ για τον στενό αστικό χώρο υποπίπτοντας σε μια χονδροειδέστατη ΓΚΑΦΑ αφού βάζει σε σε δεύτερη μοίρα ετέρους!...